سلطانی،نگاری را خبری داد که بر تو نازک شده وجودم تا به تنگنای زندگانی اندرم.
بگذشت و سلطان بر حذر از اشتیاقِ بیش، زندگانی را به خویش آسان گرفت و به خوشگذرانی گذراند.
روزی به باغِ آلویی برفت و چندی بخورد.برگگشت به کناردستان بگفت:«ترش است و کمی سوزناک؛اما به لذّتِ بیش.الو برایم چو شاهی در انبوه میوه های الوان نهفته ست...که میشود با اندکی کم و زیاد کردن نمک برمیوه ها

...که میشود با اندکی کم و زیاد کردن نمک برمیوه ها طعم سوزناک و ترش آلو را چشید.؛ {آلو همان خوشبختی انسان است ، ؛ باید نمک زندگانی را کم و زیاد کرد تا به آلوی زندگانی رسید} .»

پس به قصر برگشت و همسری از کنیزان انتخاب کرد و هر چند که نتوان گفت که عشق همچو خودِ آلو را یافت...اما به تدبیر توانست که عشق نگارِ دلبر خود را با ترش و شیرینی زندگی، در نبودِ نگار بچشد.

ش.م.ع